Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

Τετάρτη 10 Απριλίου 2013

Στα πλαίσια μιας προσπάθειας να αναζητήσουμε τις ρίζες της  περιοχής που ζούμε, να εντοπίσουμε τον τρόπο ζωής των ανθρώπων που ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στην Ανατολή, να διερευνήσουμε συνήθειες και πρακτικές μιας ζωής που αναγκάστηκαν να μεταφέρουν στη νέα τους πατρίδα κάποιοι εκπαιδευτικοί και το Β1 του σχολείου μας φτιάξαμε αυτή την ιστοσελίδα για να συγκεντρώσουμε πληροφορίες.
Συνδεθείτε με τον παρακάτω σύνδεσμο για περισσότερα. http://www.weebly.com/weebly/main.php

Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2013

Κινηματογράφος

Για να χαλαρώσουμε λιγάκι πριν την αρχή των διακοπών, στις 20/12/2012 αλλά και για να είμαστε μέσα στο κλίμα των μαθημάτων μας , διαλέξαμε μια ταινία που διαπραγματεύεται τον κάθε είδους κοινωνικό και  φυλετικό ρατσισμό και τονίζει την αξία της εκπαίδευσης. 
Ένα μικρό δείγμα της ταινίας: Freedom Writers

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012

Η αναχώρηση ενός ναυτικού

Στα πλαίσια του μαθήματος της λογοτεχνίας και αφού επεξεργαστήκαμε το διήγημα του Αλ. Παπαδιαμάντη " Τ' αγνάντεμα" ζήτησα από τους μαθητές μου στο 1ο   Γυμνάσιο Ανατολής  να φανταστούν ότι είναι οι ίδιοι ναυτικοί που φεύγουν για ένα ακόμη ταξίδι και τους ζήτησα  να  γράψουν ένα κείμενο για την αναχώρηση των ναυτικών από τη δικιά τους σκοπιά.

Ιδού κάποιες αξιόλογες προσπάθειες:
Η άγκυρα τραβήχτηκε βγάζοντας ένα βροντερό ήχο. Είμαστε έτοιμοι να πλεύσουμε στα πιο κοσμοπολίτικα  μέρη του κόσμου.
      Τα πανιά αγουροξυπνημένα ακόμη από τον χειμέριο ύπνο τους μοιάζουν σαν να μην θέλουν να αποχωριστούν ξανά αυτόν τον τόπο. Αλλά ούτε και εμείς.....Η θαλπωρή του σπιτιού, το φαγητό της μάνας και η ξεκούραση φαντάζουν πλέον στο μυαλό μας.Ελπίζω πως η θάλασσα κι αυτή τη φορά να μας αξιώσει να γυρίσουμε στο σπιτικό μας. Ελπίζω να καταφέρουμε να προικίσουμε τις αδερφές μας!
       Κι όμως, παρόλο που το ταξίδι θα είναι χρονοβόρο και δύσκολο με τρικυμίες και φουρτούνες θα έχουμε σαν φυλαχτό εσάς τις γυναίκες που αντικρίζω αυτή τη στιγμή απέναντί μου. Εσάς που φοράτε τα πιο καλά σας ρούχα, τα ολόλευκα κυματιστά σας μαντίλια αλλά και τα δάκρυα στα μάτια σας. Παράλληλα, ακούω όλες τις ευχές. Ακούω τις ευχές σας σαν ένα τραγούδι τόσο όμορφο......" Ένα σ' αγαπώ, να προσέχεις!" από το στόμα σου Αγγελικούλα  μου άγγιξε την καρδιά! Περιμένω πως και πως τη στιγμή που θα γυρίσω και θα στεφανωθούμε......Αντίο! 
Δωρίτα Ζαρκάδα, Γ3

 Ήρθε η άνοιξη, πέρασαν και οι Απόκριες και είναι ώρα κι εμείς οι ναυτικοί να πάρουμε το δρόμο μας και ν' αρχίσουμε τα ταξίδια. Θα πάμε σε πολλά μέρη· άλλοι στην Πόλη, άλλοι στη Βενετία και μερικοί στην Αλεξάνδρεια για να φέρουμε προικιά και στολίδια να χαρούν οι γυναίκες μας και τα παιδιά μας. Αλλά αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο να το αποδεχτεί κανείς. Ακόμη και εγώ που είμαι τόσα χρόνια καπετάνιος δυσκολεύομαι να αποχωριστώ την οικογένειά μου. Συγκινούμαι πάρα πολύ όταν βλέπω τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου να κλαίνε κάθε φορά που ετοιμάζομαι να μπαρκάρω και πολλές φορές έχω σκεφτεί να μην ξαναμπώ σε καράβι και να μείνω για την υπόλοιπη ζωή μου στο νησί. Συχνά σκέφτομαι τι κερδίζω που μήνες ολόκληρους οργώνω τη θάλασσα ταξιδεύοντας. Πολλές φορές όταν φεύγω απ΄το νησί σκέφτομαι την πιθανότητα αυτό το ταξίδι να είναι το τελευταίο μου, καθώς, όπως όλοι οι ναυτικοί, ξέρω πως η θάλασσα κρύβει πολλούς κινδύνους. Έχω πλέον συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι όποτε αναχωρώ μπορεί να μην ξαναδώ ποτέ την οικογένειά μου και τα αγαπημένα μου πρόσωπα, γιατί μπορεί να πνιγώ σε καμιά φουρτούνα. Αλλά τι να κάνουμε, αυτά έχει η ζωή του ναυτικού και αφού το διάλεξα, αυτό θα κάνω στη ζωή μου.
Βέβαια, είναι υπέροχο να επιστρέφεις με το καράβι φορτωμένο καλούδια στο νησί, ξέροντας ότι όλοι σε περίμεναν και ανησυχούσαν για σένα και φυσικά θα σε υποδεχτούν με μεγάλη χαρά. Αυτό μου δίνει το κουράγιο να συνεχίσω τα ταξίδια και να ξεπερνώ όλες μου τις δυσκολίες.
Χρυσόστομος Τσίρκας, Γ3

Πω, πω, δεν έχει και πολύ καλό καιρό σήμερα. Προβλέπεται δύσκολο ταξίδι. Βλέπεις, φίλε μου μάγειρα, πρέπει να περιμένουμε αρκετή ώρα για να έρθει ο καπετάνιος και το πλήρωμα. Η στιγμή του αποχωρισμού είναι πολύ δύσκολη. Όλοι αργοπορούν, γιατί περιμένουν να κάνουν κάτι. 
Στο νησί μας οι άνθρωποι είναι πολύ δεμένοι μεταξύ τους και όταν έρχεται η ώρα του αποχωρισμού κλαίνε με μαύρο δάκρυ.Αχ, να βλέπω το πλήρωμα και από πίσω τον καπετάνιο με την οικογένειά του. Ο καπετάνιος χαιρετά την καπετάνισσα και δίνει το σύνθημα να σαλπάρουμε. Ενώ απομακρυνόμαστε ,μπορώ να διακρίνω κάποια χέρια να κινούνται δεξιά και αριστερά. Καλό μας ταξίδι!!
Δήμητρα Φίλιου, Γ3 

"Αχ, αγαπημένη μου, πόσο θα' θελα να έμενα εδώ, στο σπιτικό μας μαζί με όλους σας. Η ζεστασιά και η φροντίδα σου μου αρέσει τόσο πολύ που με κάνει να μη θέλω να φύγω από κοντά σου.Δεν σου κρύβω ότι και εγώ φοβάμαι για τη ζωή μου και όχι μόνο. Κάθε φορά που φεύγω τρέμω μήπως πάθετε κάτι. Μένεις μονάχη πίσω και πρέπει να δουλέψεις για να ζήσεις τα παιδιά μας. Γι' αυτό και εγώ θέλω να σε ανταμείψω για όλα αυτά φέρνοντάς σου δώρα". Αυτά είπε ο ναυτικός στη γυναίκα του αποχαιρετώντας την.
Γεωργία Ντάνα, Γ3

Όλα τα καλά πράγματα κάποια στιγμή τελειώνουν. Για μας τους ναυτικούς οι πιο ωραίες στιγμές της ζωής μας είναι όταν είμαστε μαζί με τους δικούς μας, την οικογένειά μας. Και να όμως που ήρθε η ώρα της αναχώρησης για το ταξίδι, όπου δεν ξέρεις αν θα ζήσεις για να ξαναδείς τους δικούς σου. Απλά το μόνο που  σκέφτεσαι και συνεχίζεις είναι ότι με το ρίσκο που παίρνεις μεγαλώνεις την οικογένειά σου. Νιώθω τόση θλίψη  τώρα που βλέπω όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα να έχουν βουρκώσει αλλά και κάποια χαρά που θα ξαναγυρίσω στα κύματα, αφού και αυτά είναι κομμάτι της ζωής μου.
Ραφαήλ- Γιώργος Καρακώστας.  

Και άλλες αξιόλογες προσπάθειες από μαθητές του Γ1 τμήματος του σχολείου μας.
Πως πέρασε κι αυτός ο χειμώνας! Όταν είμαι σπίτι με την οικογένειά μου περνάει γρήγορα ο χρόνος. Έπρεπε να είχα κατέβει στο καράβι εδώ και μια ώρα αλλά δε μου κάνει καρδιά να αφήσω τη μητέρα μου που κλαίει και την αδερφή μου που με παρακαλά να μη φύγω. Είναι, βέβαια, μικρή, και δεν καταλαβαίνει αλλά για μένα είναι πολύ δύσκολο μετά από τόσο καιρό που ήμουν με την οικογένειά μου να φύγω στην ξενιτιά χωρίς να ξέρω πότε θα γυρίσω. 
Τελικά, τους αποχαιρέτησα και κατέβηκα τρέχοντας στο λιμάνι, γιατί νόμιζα πως έχω αργήσει. Ευτυχώς, δεν ήμουν ο μόνος. Έλειπαν δυο ναύτες κι ο λοστρόμος και ο ίδιος ο καπετάνιος. Εκείνη την ώρα, ερχόταν από μακριά  η καπετάνισσα και ο καπετάνιος από πίσω. Αφού την αποχαιρέτησε με δυσκολία πήγε και αυτή στο μοναστήρι μαζί με τους δικούς μου να προσευχηθεί για το ταξίδι και εμείς μπήκαμε στο καράβι και φύγαμε.
Κυριακή Θεοδωρίδου, Γ1

Η ζωή του ναυτικού μοιράζεται ανάμεσα στη μεγάλη μου αγάπη για τη θάλασσα και τη θαλπωρή και ζεστασιά της οικογένειάς μου. Μετά από λίγους μήνες ξεκούρασης στο σπιτικό μου, είμαι υποχρεωμένος να εγκαταλείψω για μεγάλο διάστημα τα αγαπημένα μου πρόσωπα και τη θαλπωρή του σπιτιού μου για να γυρίσω στη θάλασσα που κρύβει πολλούς κινδύνους. Ταξιδεύω από τόπο σε τόπο, γνωρίζω καινούρια μέρη, άλλους πολιτισμούς......Όλα ενδιαφέροντα ,όμως μοναχικά και μακριά από τη ζεστή αγκαλιά των δικών μας προσώπων. 
Απ' τη μια σκέφτομαι πως πρέπει να ταξιδεύω για να εκπληρώνω το καθήκον μου απέναντι στην οικογένειά μου , απ' την άλλη εύχομαι κάθε φορά που φεύγω να' ναι το τελευταίο μου ταξίδι για να μην αποχωρίζομαι την οικογένειά μου και να μην αισθάνομαι μοναξιά και νοσταλγία για τον τόπο μου και τους δικούς μου!
Γεωργία Θεοδωρίδου, Γ1

Ήμουν πια ξεκούραστος, όχι όμως και έτοιμος να αποχωριστώ για ακόμη μια φορά την οικογένειά μου και να χαθώ στα πέλαγα για καιρό. Η αδερφή μου κλαίει, η μάνα μου μ' αγκαλιάζει, η γυναίκα μου ετοιμάζει τις τελευταίες αποσκευές μου....αλλά εκείνο που με πονάει είναι να βλέπω τα δυο μου αγοράκια γαντζωμένα πάνω μου να κλαίνε παρακαλώντας με να μείνω. 
Με βαριά καρδιά βαδίζω στην πέτρινη σκάλα της αυλής και φτάνω στην εξώπορτα. Τα παιδιά μένουν πίσω, οι γυναίκες, όμως, τραβούν μαζί μου στο λιμάνι. Είμαι έτοιμος να μπω στο πλοίο μου. Χαιρετώ την αδερφή μου, φιλώ τη γυναίκα μου και υπόσχομαι πως θα γυρίσω πίσω. Φεύγοντας κοιτώ πίσω να χάνονται οι σκιές των δυο αγαπημένων μου προσώπων και το μόνο που μπορώ να διακρίνω αμυδρά είναι τα λευκά μαντήλια να ανεμίζουν. Πλέον χάθηκαν και αυτά. Εύχομαι να γυρίσω εγκαίρως και να μη χαθώ στα κύματα ολομόναχος.
Θεοδώρα Μπάρδα, Γ1

Η καρδιά μου πονάει, δε θέλω να αφήσω τη γυναίκα μου και τα δυο παιδιά μου μόνα τους. Μεγάλωσα και εγώ με πατέρα ναυτικό και ξέρω πως είναι δύσκολα. Δε θέλω να τους αποχαιρετήσω...δε θα το αντέξω όλο αυτό. Αλλά πρέπει να φανώ δυνατός και να τα καταφέρω. Το μόνο που με κρατά, που με στηρίζει είναι η χαρά τους να με ξαναδούν ζωντανό πάλι πίσω.
Αλεξία Κοντοδήμου, Γ1

Είναι δύσκολο να αποχωριστούμε τις γυναίκες μας και τα παιδιά μας για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Ζούμε με την αβεβαιότητα της επιστροφής. Εγώ είμαι από τους πρώτους που μπαίνω στο καράβι, γιατί δεν αντέχω τους αποχαιρετισμούς. Κι όμως, καθώς φεύγουμε, ρίχνω μια ματιά τις γυναίκες μας και τις μανάδες μας που έχουν πάει στο ξωκλήσι της Παναγιάς Κατευοδώτρας για να μας αποχαιρετήσουν. 
Βίρνα Καλαντζή, Γ1

Όλοι όσοι είναι ναυτικοί σαν εμένα θα πρέπει να νιώθουν τον ίδιο πόνο, όταν αφήνουν τη ζεστασιά και την οικογενειακή αγάπη για να πάνε στην καρδιά της θάλασσας, αψηφώντας όλους τους κινδύνους μόνο και μόνο για να θρέψουν ότι πολυτιμότερο έχουν, τις οικογένειές τους. Τα συναισθήματα είναι μικτά, όταν έρχεται η ώρα της αναχώρησης. Νιώθουμε θλίψη και πόνο που αφήνουμε πίσω τις οικογένειές μας, που ματώνουμε τις ψυχές των γυναικών μας αλλά και αγωνία και τρόμο για το τι θα συναντήσουμε στα ξένα.
Αλεξάνδρα Κακοσίμου, Γ1

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Η αξία της ζωής μας.


Σ' αυτή τη δύσκολη εποχή που ζούμε όλοι δυσκολευόμαστε. Όλοι πρέπει να βλέπουμε την καθημερινότητα σαν ένα θείο δώρο που κανείς δε μας το χρωστά αλλά μας χαρίζεται. Γι' αυτό πρέπει να μάθουμε και να το εκτιμούμε.Ας πάρουμε κουράγιο από "Το Παράπονο"του Οδυσσέα Ελύτη.
 Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή
 μου είναι μία;
 Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες,
πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
 Μούτρα... Ν’ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα.
Τη μέρα, την κάθε σου μέρα.
 Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο
 και την Κυριακή για να ζήσεις.
 Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό,
να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές.
 Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές...
 Να περιμένεις μεγάλες στιγμές.
Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
 Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
 Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες
που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.
 Σ’ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται.
Και να μην μαθαίνεις  από το μάθημά τους.
 Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία
 πράγματα στη ζωή σου,
 την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά,
μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει
λόγο η ύπαρξή σου.
 Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά.
 Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.
 Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς.
Να μαζεύεις  λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.
 Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
 Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου.
Κάθε μέρα αποτυγχάνω.
 Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή.
Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους
 Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα,
 ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.
 Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
 Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ.
Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.
 Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα,
στα χαμόγελα των ανθρώπων,
στα χάδια των ζώων,
 σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία,
σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
 Όσο κι αν κανείς προσέχει
 όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα ‘ναι αργά
 δεύτερη ζωή δεν έχει.